subotnik

subotnik (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) czyn społeczny w Rosji i krajach postradzieckich, organizowany zwykle w soboty

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) rel. hist. członek jednego z odłamów prawosławia powstałego w XVI w.

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	subotnik	subotniki
dopełniacz	subotnika	subotników
celownik	subotnikowi	subotnikom
biernik	subotnik	subotniki
narzędnik	subotnikiem	subotnikami
miejscownik	subotniku	subotnikach
wołacz	subotniku	subotniki

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	subotnik	subotnicy
dopełniacz	subotnika	subotników
celownik	subotnikowi	subotnikom
biernik	subotnika	subotników
narzędnik	subotnikiem	subotnikami
miejscownik	subotniku	subotnikach
wołacz	subotniku	subotnicy

przykłady:

(1.1) Na Ukrainie mamy taką tradycję subotników… w soboty zbieraliśmy się i sprzątaliśmy nasze otoczenie, bo lubimy, jak jest czysto wokół nas.

(2.1) Zamieszkują Jelenowkę Rosjanie należący do sekty subotników, a więc świętujących sobotę zamiast niedzieli. Obie sekty, mołokanie i subotnicy, utrzymują między sobą oziębłe stosunki i nie zawierają mieszanych małżeństw.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) czyn społeczny

(2.1) wierny, wyznawca

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

ros. субботник < ros. суббота → sobota

uwagi:

tłumaczenia:

• rosyjski: (1.1) субботник m
• ukraiński: (1.1) суботник m

źródła: